Ik ben Edwin Geurts, 15 jaar en zit in de 4e klas van mavo. Ik ben een erg vrolijke jongen die gek is op kip. Al een aantal jaren speel ik met veel plezier akoestische gitaar. Maar naast deze hobby heb ik ook nog jarenlang volleybal gespeeld. Alleen heb ik dit jammer genoeg op moeten geven door een bijzondere aandoening aan mijn wervelkolom: scoliose.

Dit werd ontdekt toen ik een jaar of zeven was. Mijn rug zat me namelijk al af en toe in de weg. Ik voelde me stijf en kon niet lang in een bepaalde houding staan. Mijn ouders vonden ook dat ik er steeds zo ‘scheef’ bij liep. Na een bezoekje aan de huisarts werd duidelijk dat ik een afwijking had aan mijn wervelkolom van boven de 25 graden. Dit was een reden om mij door te verwijzen naar het ziekenhuis. Daar heb ik toen ook vele bezoekjes aan gebracht. Het waren er zelfs zoveel dat ik nog net geen vaste klant was.

In een brace

Na een tijdje is aan mij voorgesteld om een brace te gaan dragen. Samen met de dokter en de instrumentenmaker werden afmetingen gemaakt van mijn lichaamsbouw voor de perfecte brace. Dit is een kunststof hulpmiddel dat ervoor kan zorgen dat de scoliose niet erger wordt. De brace heb ik bijna twee jaar lang moeten dragen en dat was af en toe echt afzien. Ik stond helemaal stijf getrokken en kon dan ook moeilijk functioneren. Het was zelfs zo erg dat ik overal op mijn buik en rug rode plekken kreeg. Na die twee jaar heb ik hem gelukkig niet meer nodig gehad, omdat de brace niet meer werkte. Want de bocht was zo erg toegenomen dat er geen enkel hulpmiddel meer tegen bestand was. Na ongeveer twee maanden heeft de dokter van het ziekenhuis in Amersfoort mij doorverwezen naar het gespecialiseerde ziekenhuis in Utrecht. Hier kreeg ik te horen dat ze mij op de lijst wilden zetten voor een operatie. Dit nieuws kwam voor mij als een soort bevrijding binnen omdat ik wist dat alle pijn na die operatie veel minder zou worden en ik weer zou kunnen volleyballen.

De operatie

Op 3 september 2014 werd ik opgenomen. Dit was een dag voor de operatie. Ik kreeg een introductie van een verpleegkundige en er werd bloed bij me afgenomen. De rest van de dag kon ik me een beetje ‘nestelen’ en heb ik kennis gemaakt met mijn ‘mede scheve’ kamergenoten. De volgende dag was de dag van de operatie, waarbij ik acht uur lang onder het mes heb gelegen, een behoorlijke tijd dus. Na deze lange ingreep ben ik wakker geworden op de Intensive Care. Hier heb ik met vele slangen en draden in en om mij heen liggen ‘dutten’. De reden dat ik daar moest liggen, was omdat de uitslaapkamer om vijf uur zou sluiten en ik was pas na vijven klaar. Gelukkig werd ik op de IC goed in de gaten gehouden en dat was voor mijn ouders ook weer een geruststelling. In het ziekenhuis heb ik nog een week moeten uitrusten. Die week verliep met ups en downs. Maar dat werd allemaal goed gemaakt door de vele bezoekjes die ik heb gekregen van mijn familie. Gelukkig is er verder ook niets fout gegaan.

Rustig aan doen

Nu op dit moment (december 2014) ben ik aan het revalideren. Dat betekent rustig aan doen en je vooral niet teveel inspannen. Alleen dat vind ik nou juist het meest vervelend. Omdat ik een jongen ben die graag dingen doet. Uiteindelijk leek het allemaal erger te zijn dan het nu eigenlijk is. Want ik kan gewoon met vrienden en familie leuke en gezellige dingen doen, als dat maar rustig verloopt.

De eerste weken thuis verliepen niet heel fijn. Want ik had nog erg veel pijn van de operatie en kon niet goed slapen. Gelukkig duurde dat niet al te lang en verloopt het verder allemaal beter dan verwacht. Iedereen helpt me erg goed. Mijn moeder is bijna de hele tijd bij me geweest en verzorgt me ontzettend goed. Ze heeft zelfs de moeite genomen om zorgverlof op te nemen en daar ben ik haar heel erg dankbaar voor. Want aandacht en zorg is natuurlijk waar je naar verlangt in deze periode. En met een beetje geluk sta ik binnenkort weer heerlijk te spelen op het volleybalveld!