Afgelopen Paralympische Spelen in Rio vertegenwoordigde Jitske Visser samen met haar team het Dames Rolstoelbasketbal. Jitske speelt al sinds haar elfde rolstoelbasketbal. In 2007 werd ze gescout voor het nationale team waarna al snel de Spelen in Beijing volgden. Hier was Jitske als vijftienjarige de jongste deelnemer uit Nederland.

Waarom zit je in een rolstoel?

Ik heb het zeldzame syndroom van Jarcho-Levin, dit houdt in dat er vergroeiingen zijn in de botten van de wervelkolom en de ribben. Ik heb een S-vormige scoliose met een linkse draaiing naar voren; mijn rug is nooit vastgezet. Verder heb ik uitval in mijn benen, ik kan wel staan maar geen gecontroleerde stappen zetten.

Hoe is het basketballen met een scoliose?

Ik denk dat de scoliose iets erger is geworden door het basketbal. Ik kan voornamelijk alleen naar rechts draaien omdat links niet verder draait. Ik speel dus ook altijd aan de linkerkant van het veld omdat ik dan alles kan overzien. Mijn team houdt hier ook rekening mee bij het overgooien van de bal. Als ik van links een bal toegespeeld krijg doen ze dat altijd met een bounce, zodat ik meer tijd heb om de rolstoel te draaien. Ik heb ook last van mijn rug tijdens het sporten, vooral tijdens krachttrainingen zijn er bepaalde oefeningen die pijnlijk zijn. Deze oefeningen sla ik over, maar botsingen kan ik niet voorkomen en daar heb ik soms erge last van. Daar baal ik dan wel van, maar er gaan fysiotherapeuten mee die je spieren ontlasten en tractie uitvoeren. Het heeft me nooit erg tegengehouden, want je leert er beter mee om te gaan.

Wat vind je het leukst aan basketbal?

Vanaf het eerste moment dat ik mee mocht doen met een training vond ik het geweldig. Het is zoveel dingen tegelijk. Ik vind het vooral ook leuk om hard te racen. Mijn positie op het veld is forward, mijn taak is om de lange mensen onder het basket te krijgen zodat zij makkelijker kunnen scoren. Ik zelf schiet meestal van buitenaf, ik zit namelijk te laag in mijn rolstoel om te kunnen scoren vanaf onder het basket.

Heb je het gevoel dat je er iets voor op hebt moeten geven?

Mijn studie en het hele studentenleven eromheen. Als ik geen topsport deed, was ik nu al bijna klaar met mijn studie. Deze heb ik natuurlijk nu vrijwel links moeten laten liggen. Ter voorbereiding op de Spelen hebben we een intensief programma gevolgd met vier uur per dag trainen. Daarnaast heb ik twee dagen in de week conditietraining en krachttraining en in het weekend heb ik een wedstrijd. Ik houd dus niet veel tijd over om hiernaast andere dingen te doen.

Hoe heb je Rio ervaren?

Rio was heel gaaf, dit waren mijn derde Spelen dus ik wist wel een beetje hoe het werkt. In Brazilië is alles wel iets minder strak geregeld. Maar de sfeer in het stadion was geweldig! De kaartjes waren relatief goedkoop en de stadia zaten ook bij ons vol en dat hadden we niet verwacht. Wij gingen naar Rio met het oog op goud en toen dat niet gelukt was, was de teleurstelling merkbaar ook al namen we brons mee naar huis. Na Rio was er een huldiging in Paleis Noordeinde in Den Haag met alle medaillewinnaars. Daar hebben we felicitaties gekregen van de koning.

Wat vind je ervan dat er minder aandacht is voor de Paralympische Spelen?

Dat is jammer, want we trainen even hard als de Olympische sporters. We moeten er allemaal hard aan werken om dit te veranderen. Er is gelukkig steeds meer aandacht en steeds meer mensen kijken. Maar ik vind het ook vervelend als mensen mijn handicap als hoofdzaak zien, de focus moet liggen op mijn prestaties. Natuurlijk kun je niet om je handicap heen, je handicap hoort gewoon bij jou want, anders was je waarschijnlijk niet gekomen waar je nu bent. Ik merk ook zeker dat de Paralympische Spelen zelf op een positieve manier zijn veranderd gedurende de jaren. Het is veel professioneler geworden. Zo wordt er nu veel aandacht besteed aan voeding en fitheid. Je kunt zelf ook bijdragen aan een positieve ontwikkeling. Ik geef af en toe clinics waarbij mensen zelf ervaren hoe het is om in een rolstoel te zitten. Mensen moeten het een keer zien, vaak vinden ze het na deze ervaring erg gaaf.

Wat zijn je toekomstplannen?

Na Rio ben ik uitgenodigd om in de Duitse competitie te spelen in Bonn. Daar ga ik elk weekend heen. Op vrijdag train ik met het team en op zaterdag of zondag heb ik een wedstrijd. In januari begin ik ook weer te trainen met de dames voor het EK volgend jaar. Nu de Spelen afgelopen zijn wil ik graag weer een studie oppakken, maar ik sluit Tokio 2020 zeker nog niet uit.