Ik ben Nathalie Batstra, 24 jaar en geboren en getogen in het mooie Sneek (Friesland).

Momenteel werk ik parttime als huishoudelijke hulp in de thuiszorg. Als ik niet aan het werk ben, ben ik gek op series kijken, creatief bezig zijn, en af en toe vind ik het heerlijk om in de keuken te koken en te bakken! Genoeg over mezelf, ik vertel jullie graag over mijn scolioseavontuur.

Mijn klachten begonnen omstreeks 2010/2011. Ik had veel last van mijn rug, was snel moe en kon niet meer de inspanningen doen die ik deed. Ik ben niet iemand die snel met klachten naar een dokter gaat, dus een paracetamol erin en doorgaan. Tot ik op het punt kwam dat het gewoon echt niet meer ging. De klachten werden erger en de pijn steeds meer ondragelijk! Mijn huisarts zei mij dat Cesartherapie mij wel zou kunnen helpen. Helaas ging ook daarmee de pijn niet weg.

Een half jaar verder, meerdere onderzoeken en röntgenfoto’s volgden en voor ik het wist zat ik in het UMCG Groningen met mijn chirurg om de tafel voor een eventuele operatie. Twee goed gebogen bochten van 38,3 graden in de bovenrug en 49,9 graden in de onderrug waren in een half uur van het gesprek een deel geworden van mijn lichaam. Inmiddels had ik akkoord gegeven voor een operatie. Eigenlijk had ik vrijwel geen keus, het was of op vroege leeftijd in een rolstoel belanden of toch nog een vrijwel normaal leven kunnen leiden met altijd een stijve rug. De vragen schoten door mijn hoofd: Hoe ziet mijn leven er na zo’n operatie uit? In hoeverre ben ik beperkt in het dagelijks leven? Ga zo maar door. Gelukkig kon ik met al deze vragen goed terecht bij de artsen in het UMCG Groningen en was ik snel gerustgesteld.

30 oktober 2012 was het moment daar, een leven verande- rende operatie en een ‘pijnvrij’ leven stond op de planning. Na een operatie van 8 uur, een herstelproces van in totaal 4 weken in het UMCG Groningen en nog een half jaar thuis, was ik er eindelijk weer een beetje bovenop. Ik mocht voorzichtig weer beginnen met fietsen, behaalde mijn vmbo-diploma en je kon mij zelfs regelmatig weer in de kroeg vinden, waar mijn toenmalige vrienden als bodyguards om me heen stonden. De jaren daarna bleven de klachten vrijwel uit, ik haalde mijn mbo-diploma en begon met een leuke baan in de catering, en voor ik het wist beheerde ik een hele bedrijfskantine! Ik ging van festivals naar feestjes en deed de leuke dingen weer met meer uithoudingsvermogen en heel veel minder pijn!

Nu, vandaag de dag, 8 jaar later, gaat het helaas met ups en downs. De pijnklachten komen weer terug, vele onderzoeken zijn weer gevolgd maar helaas nog geen oorzaak gevonden. In juni start ik met een revalidatietraject in een revalidatiecentrum, in Sneek. Hopelijk leidt dit mij weer in de goede richting, blijven de klachten weg en leer ik beter luisteren naar mijn lichaam! Luisteren naar je lichaam is het allerbelangrijkste!

Don’t be ashamed of your story. It will inspire others

Hoi, Ik ben Marloes Beekman. Ik ben 15 jaar en zit in de derde klas Atheneum. Mijn hobby’s zijn paardrijden en dansen. En ik heb scoliose.

Ik was 11 jaar toen ik er achter kwam dat ik scoliose had. Ik had veel last van mijn rug, maar dacht dat het vanzelf wel over zou gaan. Toen dat niet het geval was heb ik de dokter gebeld. Die heeft mij meteen doorgestuurd naar de fysiotherapeut. Toen ik bij de fysio kwam moest ik bukken en je zag opeens een rare bochel in mijn rug. De therapeut vertrouwde het niet en stuurde mij door naar Cesartherapie Ik ging naar een Cesartherapeute en moest weer bukken en ook zij vertrouwde het niet. Zij zei dat ik terug naar de dokter moest gaan. Ik kreeg wel een aantal oefeningen mee om de pijn te verminderen en om mijn houding te verbeteren. De dokter vertrouwde het niet en hij liet een foto maken in het ziekenhuis. We kwamen erachter dat ik scoliose heb. Ik ben in die tijd wel doorgegaan met Cesartherapie met oefeningen. De dokter heeft mij ook doorgestuurd naar een orthopeed. Bij de orthopeed hebben we gepraat over wat we zouden doen met mijn rug. Ik was in die tijd al uitgegroeid, waardoor ik geen brace kon dragen, omdat dat niet meer zou werken. De bocht was ook te klein om te opereren. Hij kwam tot de conclusie dat er niks meer aan te doen was. Ik moest doorgaan met de therapie tegen de pijn en om mijn rug sterker te maken.

Ik vond het best moeilijk om te horen dat ze er niks meer aan konden doen, maar ik was wel blij dat ik niet geopereerd hoefde te worden.

Een jaar later moest ik weer een foto laten maken om te kijken of de bocht stabiel was gebleven. Op de foto was te zien dat de bocht iets was verergerd. Voor een second opinion hadden ze mij naar Boxmeer gestuurd. De dokter daar wilde een scan laten maken om te zien of alles nog goed zat in mijn rug. Die scan bleek goed te zijn. De orthopeed zei dat ik door moest gaan met Cesartherapie en als ik weer heel erg last van mijn rug zou krijgen dat we dan weer een foto zouden laten maken.

Vorig jaar heb ik opnieuw een foto laten maken en de bocht was stabiel gebleven. Ik heb toen met de orthopeed afgesproken dat over twee jaar te herhalen. Als de bocht dan stabiel blijkt, hoef ik nog maar een keer in de vier jaar een foto te laten maken. Ik moet wel mijn hele leven lang doorgaan met Cesartherapie om de pijn in mijn rug zo minimaal mogelijk te houden en om mijn rug sterk te houden. De oefeningen die ik krijg doe ik thuis om de dag. Ik heb het één keer twee weken niet gedaan maar voelde dat toen echt heel erg in mijn rug.

Het gaat nu echt super goed met mijn rug. Ik heb wel eens dat ik er een paar dagen last van heb, maar de pijn gaat altijd wel weer over.