Mijn naam is Daniëlle Mikhail. Ik ben 19 jaar oud en ik kom uit Veenendaal. Ik ben nu mijn studie Onderwijsassistent aan het afronden, volgend schooljaar wil ik de Pabo gaan doen.
“Ga recht zitten”
Toen ik 14 jaar was zeurde mijn moeder dat ik recht moest zitten. Ik snapte haar niet goed, want ik zat gewoon recht dacht ik. “Nee, je zit helemaal scheef” zei ze. Ik trok mijn shirt uit en ging voor de spiegel staan. Mijn moeder stond achter mij. Ze zag dat er een bocht in mijn rug zat. Ze maakte wat foto’s. Ik was nooit echt heel erg bezig met mijn lichaam, maar ik begon heel anders naar mijzelf te kijken. “Waarom zien mijn heupen er eigenlijk zo raar uit?” vroeg ik mijzelf af. Na een beetje zoekwerk op het internet kwamen wij op scoliose. We hadden er beiden nog nooit van gehoord en maakten meteen een afspraak bij de huisarts. Eenmaal bij de huisarts werd ons vermoeden bevestigd. Ik had scoliose. Meteen vroeg ik aan mijn huisarts om mij naar de Sint Maartenskliniek te sturen. Ik had al veel research gedaan, dus ik wilde graag daarheen.
Een roze nachtbrace
Nadat er röntgenfoto’s gemaakt waren, volgde de afspraak. Ik had een C-bocht van 42 graden. Dat was al best wel ver. Ik kreeg meteen voorrang op de lijst voor een nachtbrace. Ik koos voor een roze brace. “Lekker gek” dacht ik, “niemand die hem ziet.” Na iets meer dan een maand moest ik een nacht in het ziekenhuis verblijven om de nachtbrace te testen. De nachtbrace was bedoeld om de groei van de bocht af te remmen. Daarnaast begon ik met fysiotherapie.
De bocht groeit
De bocht bleef maar groeien. Ik begon ook pijn te krijgen. Ik kon niet meer zo dansen als vroeger en ik vond mijn lichaam niet mooi. Ik droeg grote shirts en truien om mijn bocht te verbergen. Na meer dan een jaar de brace dragen, zat mijn bocht op 56 graden in november 2015. Ik wist al hoe laat het was. Mijn arts vertelde mij dat de beste keus was om te opereren. Eerst moest ik huilen. Ik zou in november in een musical gaan spelen. Hierin moet je ook dansen. “Zou ik dat nog wel redden?” was mijn eerste vraag. Niemand wil zo’n zware operatie natuurlijk, maar ik wist ook dat het de beste keus was. Ik bekeek veel filmpjes op YouTube die meiden hadden gemaakt over de operatie. Dit heeft mij echt geholpen. Hierdoor kon ik mij goed voorbereiden op de operatie. De filmpjes geven precies weer wat je te wachten staat.
“Ik ben recht”
In februari 2016 werd ik geopereerd. Het was een zware operatie. Ik had maar liefst 2 liter bloed verloren. Bovendien was ik onwijs misselijk van de narcose. De eerste nacht was daardoor erg zwaar; ik bleef maar overgeven. De dag erna ging al iets beter, maar ik kon niet echt eten en drinken. Ik had een enorme zin in Fristi en chips. Dit was zo’n beetje het enige wat ik kon eten. Ik lag samen met een ander meisje op de kamer. Zij was op dezelfde dag als ik geopereerd. Haar herstel ging vlotter dan dat van mij. Ik probeerde mijn herstel niet te veel met dat van haar te vergelijken. Na de bloedtransfusie voelde ik mij al beter. Ik bleef doorzetten. In de laatste paar dagen van mijn opname ging het ineens erg goed. Ik kon lopen. Ik keek naar mezelf in de spiegel en begon te huilen. “Ik ben recht. Ik heb gelijke heupen. Wauw. Wat een verschil.”, waren mijn gedachtes. Ik was zo gelukkig. Ik kon daarna vrij snel naar huis.
Musical on tour
Het herstel thuis ging prima. Ik pakte mijn musicallessen langzamerhand weer op. In september/oktober heb ik alle dansen geleerd, want in november begon de tour. Dit was het hoogtepunt van mijn herstel. Ik had mijn doel bereikt. We zijn nu 3 jaar verder. Ik heb nu nauwelijks pijn. Na lange dagen of veel tillen kan ik nog wel last hebben van mijn rug, maar het valt reuze mee. Ik ben pas vorig jaar opnieuw begonnen met fysiotherapie na mijn operatie. Ik merk dat het goed is om je rug te blijven trainen. Vooral mijn onderrug, omdat mijn onderrug niet vast zit. Ik ben erg blij met mijn lichaam en ik ben trots op mijn litteken.